سجود خاک راحت گرهوا جوشاند ازسرها

تپیدن محمل دریاکشد بر دوش گوهرها

شب هجرت به آن توفان غبارانگیخت آه من

که میدان پریدن تنگ شد بر چشم اخترها

شهید انتظار جلوهٔ تیغ که ام یارب

که چون شمعم زیک گردن بلندی می کندسرها

در آن گلشن که نخل او علم گردد به رعنایی

رسایی ری - پزد بر سر سرو و صنوبرها

زلعلش هرکجا حرفی به تحریرآشناگد

تبسم می کشد چون صبح بال ازخط مسطرها

ندارد نامهٔ من درخور پرواز مضمونی

مگر رنگی ببندم بر پر و بال کبوترها

مخواه ازاهل معنی جزخموشی کاندر

حباب آسا نریزن آبروی .خویش گوهرها

ز برگ خوف اگر بر خویش لرزد بید جا دارد

که باشد مفلسان را موی براندام نشترها

سمندر طینتم ، ننگ فسردن برنمی دارم

پروبال من آتش بود پیش ازرستن پرها

ز خاکستر سراغ شعلهٔ من چند پرسیدن

تب بیتابی شوقم نمی سازم به بسترها

هجوم غجز سامان غرورم کم نمی سازد

چوتیغ موج دارم در شکست خویش جوهرها

به رنگی سوخت عشقم درهوای آتشین خویی

که از خجلت به خاکستر عرق کردند اخگرها

میی کو تا هوس اینجا دماغی تازه گرداند

چوگوهر یک قلم لبریز دلتنگی ست ساغرها

ز ابنای زمان بیهوده دردسر مکش بیدل

اگر باری نداری التفاتت چیست با خرها